http://ellhnkaichaos.blogspot.com/2009/05/a_22.html
Οι φάκελοι στο MEGA TV και το πρόβλημα με τον İsmail Sonay
Μια μέρα με καλεί στο τηλέφωνο η κυρία Κατερίνα Λομβαρδέα η οποία ήταν συνεργάτρια του κυρίου Αλέξη Παπαχελά στην τηλεοπτική εκπομπή «Οι Φάκελοι» στο MEGA TV. Μου ζήτησε βοήθεια για έναν ποντιακό ντοκιμαντέρ που ήθελαν να κάνουν. Συναντηθήκαμε μια μέρα στο σπίτι μου και μου ζήτησε να τους βρω κάποιον που να μπορέσουν να συναντηθούν μαζί του σαν τηλεοπτική ομάδα, ώστε να τους βοηθήσει για να μπορέσουν να φιλοξενηθούν σε κάποια Ελληνόφωνη οικογένεια στον Πόντο. Ήθελαν να κάνουν ρεπορτάζ και να καταγράψουν τις ομιλίες των Ελληνόφωνων στα ποντιακά.
Από τις επαφές που είχα, κάλεσα στο τηλέφωνο κάποιους φίλους και τους ρώτησα αν μπορεί κανείς να φιλοξενήσει Έλληνες δημοσιογράφους για έναν ντοκιμαντέρ. Μερικοί φοβηθήκαν και μερικοί το δεχτήκανε. Αλλά εγώ βρήκα σαν κατάλληλο τον İsmail ο οποίος δούλευε στην Κωνσταντινούπολη σε μια μεταφορική εταιρία ως τουριστικός οδηγός.
Τελικά ο İsmail τους δέχεται και τους πάει στο χωριό μου Όκενα , όπου ήταν και το πατρικό του σπίτι. Τους φιλοξένησε εκεί και κάνανε κάποιες τηλεοπτικές λήψεις. Στον γυρισμό λοιπόν, όπως περνούσανε από την κωμόπολη Κατωχώρι, σημερινό «Çaykara», τους σταματάνε κάποιοι στρατιώτες από την στρατο-χωροφυλακή και τους πάνε στο τμήμα. Ρωτάνε τον İsmail για τους φιλοξενούμενους του και αυτός τους απαντάει: «φίλοι μου είναι από την Ελλάδα». Τον ρωτάνε για το επάγγελμα τους και εκείνος απαντάει: «δάσκαλοι είναι και οι δύο». Τους παίρνουν τα ονοματεπώνυμα και τους αφήνουν ελεύθερους. Συνεχίζουν αυτοί το ταξίδι τους προς την Πόλη και από πίσω τους, γίνεται μια έρευνα για την ομάδα των Ελλήνων από την στρατο-χωροφυλακή. Πριν φτάνουν στην Πόλη, κάποιος γνωστός του İsmail, τον καλεί στο τηλέφωνο και τόν ρωτάει: «τι έκανες και σε ψάχνει η Αστυνομία;». Ο İsmail κατάλαβε αμέσως το πρόβλημα, διότι είχε δώσει ψευδή δήλωση.
Φτάνουν στην Πόλη, αλλά, ο İsmail πλέον δεν μπορούσε να πάει στο σπίτι του. Πάει σε ένα φιλικό σπίτι και κρύβεται εκεί. Η τηλεοπτική ομάδα από την εκπομπή «Οι Φάκελοι» γυρίζουν στην Ελλάδα. Ο İsmail με ειδοποιεί για το γεγονός και ζητάει να τον βγάλουμε έξω από την Τουρκία. Τόν ρώτησα: «γιατί δεν πάς στο Ελληνικό Προξενείο να τους ζητήσεις βίζα για να έρθεις στην Ελλάδα;». Μου απάντησε: «πήγα αλλά αυτή τη φορά δεν μού δώσανε και δεν ξέρω γιατί».
Επειδή ο İsmail ήταν «Τουριστικός οδηγός», πολύ συχνά έπαιρνε βίζα από το Ελληνικό Προξενείο, διότι συχνά μπαινοέβγαινε στην Ελλάδα για τις δουλειές της εταιρίας του. Εκτός αυτού, γνώριζε και μερικά άτομα στο Προξενείο με τους οποίους είχε φιλική σχέση.. Τί έγινε, πια εντολή δόθηκε και από πού, μού είναι άγνωστο, αλλά ο İsmail δεν μπορούσε να πάρει βίζα πια. Ήξερα ότι κάθε τόσο ερχόταν στην Ελλάδα και δεν είχε ανάγκη να μου πει ψέματα.
Δεν έφταναν τα προβλήματα μου, συμπληρώθηκε και ο İsmail...
Εξαιτίας μου θα έβρισκε τον μπελά του ο άνθρωπος...
Εκεί που είχε μια καλή δουλειά, θα τήν έχανε και το χειρότερο, θα έχανε και την πατρίδα του.
Τρελάθηκα για μια στιγμή, αλλά ότι έγινε, έγινε και έπρεπε να κάνω κάτι.
Αμέσως καλώ στο τηλέφωνο κάποιους από την ομάδα «Οι Φάκελοι» και τους λέω «το και το με τον İsmail».
Τελικά, καταφέρνουν με πολύ δυσκολία να πείσουν τον πρόξενο να δώσει βίζα στον İsmail. Την άλλη μέρα ο İsmail φτάνει στην Ελλάδα. Το προξενείο τού έδωσε βίζα για δέκα πέντε μέρες αλλά νομίζοντας ο İsmail ότι έχει βίζα για ένα μήνα, κάθεται λίγο παραπάνω από τι έπρεπε. Όταν καταλάβαμε ότι πλέον ο İsmail είναι εκπρόθεσμος, πήγαμε στο τμήμα αλλοδαπών και ζητήσαμε παράταση της βίζας του. Ο İsmail ήθελε να μείνει μερικούς μήνες ακόμη ώστε να δει ο δικηγόρος του τι μπορεί να κάνει γι’ αυτόν. Από το τμήμα αλλοδαπών δεν παίρνουμε θετική απάντηση. Ζητάμε βοήθεια από τον κύριο Τάσο Τέλογλου που ήταν στην ομάδα «Οι Φάκελοι». Ο κ. Τέλογλου πάει στο Υπουργείο Εσωτερικών και ζητάει να εξυπηρετηθεί κατά κάποιο τρόπο ο İsmail. Ο υπουργός (Εποχή Ν.Δ) τόν ρωτάει: «Mπορείς να μας βεβαιώσεις ότι δεν θα παρουσιαστεί πρόβλημα μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας;». Ο Τέλογλου παθαίνει σοκ και γυρίζει πίσω και μας λέει «το και το».
Τελικά αποφασίζουμε ώστε να πάει να ζητήσει «πολιτικό άσυλο». Ύστερα από την αίτηση του İsmail για το άσυλο, του δίνουν μία προσωρινή άδεια διαμονής, μέχρι να εξεταστεί το αίτημα του.
Δεν είχαν περάσει κάμποσες μέρες από την ημέρα που έκανε την αίτηση του, τον καλούν στο «Τμήμα Αλλοδαπών» και του λένε να ξανακάνει αίτηση στην οποία δεν θα γράψει ότι είναι «Ποντιακής καταγωγής». Στην αίτηση, εκεί που γράφει «Καταγωγή:», απέναντι έπρεπε να γράψει «Τουρκική». «Αλλιώς θα έχεις πρόβλημα και δεν θα γίνει δεκτό το αίτημα σου» του είπανε. Με καλεί στο τηλέφωνο και μέ ρωτάει τι να κάνει. Ε δεν τρελάθηκα πια... Πλέον, ήξερα πού ζούσαμε και με τι κρατικό μηχανισμό είχαμε να κάνουμε. Λέω του Ismail: «Pε İsmail, ούτως ή άλλως δεν θα δεχτούν την αίτηση που έκανες. Εδώ και αρκετά χρόνια περιμένουν για άσυλο, άτομα που όντως έχουν πρόβλημα στην Τουρκία και δεν δέχονται τα αιτήματα τους. Το δικό σου θα δεχτούν; Τώρα δεν ξέρω τι τρέχει και που κολλήσανε αυτοί και σε κάλεσαν εκεί για να αλλάξεις τη δήλωση σου και να γράψεις ότι είσαι Τουρκικής καταγωγής, αλλά φαίνεται πως έχουν κάποιο κοιλόπονο. Μην τους κάνεις τη χάρη σε παρακαλώ... Άσ’ τους να πα’ να σκάσουν...».
Τελικά ο İsmail αποχωρεί από το Τμήμα αλλοδαπών, χωρίς να δεχτεί να αλλάξει την αίτηση του.
Ο İsmail παντρεύτηκε εδώ με μια Ελληνίδα, έκανε ένα παιδί, το παιδί κοντεύει να γίνει άνδρας και το αίτημα του ακόμη περιμένει...
Βάλανε πρόστιμο στην μητέρα μουΑφού τα τελευταία χρόνια άρχισαν σιγά σιγά να κόβονται οι δουλειές, εγώ και τ αδέλφια μου, πού δεν βρίσκαμε ένσημα ούτε για μας, πού να προλάβουμε να αγοράσουμε και για την μητέρα μας, ώστε να πάρει Άδεια παραμονής. Έμεινε για κάμποσο καιρό παράνομα στην Ελλάδα, για να μπορεί να φροντίζει το ανάπηρο παιδί της. Ύστερα, όταν πήγε να αναχωρήσει από την Ελλάδα, της βάλανε (αν δεν κάνω λάθος, 1600 Ευρώ) πρόστιμο.
Μια Ελληνόφωνη μητέρα, που τόσα χρόνια μεγάλωνε τα παιδιά της εκεί, στα βάθη της Ανατολίας μιλώντας τους Ελληνικά, και τούς μάθαινε τις όμορφες λεξούλες του Όμηρου, της βάλανε τόσο μεγάλο πρόστιμο, επειδή αναγκαστικά έμεινε λίγο παραπάνω στην Ελλάδα (?). Μάλλον τόσα τους έλειπαν...
Ζήτησα βοήθεια από την ΠΟΕΑπό πρόπερσι ξεκίνησε η οικοδομή να έχει μια σημαντική πτώση. Γι’ αυτό και εγώ δεν πήγαινα καλά με τις δουλειές και δεν μπορούσα πλέον να βρω τα απαραίτητα ένσημα που χρειαζόμουν για την Άδεια παραμονής. Πέρσι μου τα είχε αγοράσει μία πόντια γιαγιά την οποία ίσως αναφέρω στο βιβλίο που σκέπτομαι να ετοιμάσω για την ιστορία μου, αφού το έχω ξεκινήσει έτσι. Φυσικά, αν μπορέσω να βρω κουράγιο και ευκαιρία να το γράψω...
Φέτος τα πράγματα ήταν ακόμη πιο δύσκολα για μας. Έκανα αίτηση για Άδεια παραμονής με λίγα (55) ένσημα και όπως μου είπαν από το τμήμα αλλοδαπών, σίγουρα θα έρθει αρνητική απάντηση Ούτε πλέον έχω το δικαίωμα να αγοράσω αυτά που μου λείπουν. Σκεφθείτε μια τετραμελή οικογένεια να βρίσκεται σε παράνομη κατάσταση σε μια χώρα και μέσα σε αυτήν την κρίση...
Αφού έβλεπα τα πράγματα ότι δεν πάνε καλά, σκέφθηκα να ζητήσω βοήθεια για τα γραφειοκρατικά μου προβλήματα από τον πρόεδρο της ΠΟΕ (Παμποντιακή Ομοσπονδία Ελλάδος), τον κύριο Παρχαρίδη. Τον καλώ στο τηλέφωνο και αρχίζω να του λέω τα προβλήματα που έχω. «Μήπως και βρει καμία λύση, εφόσον είναι και Νεοδημοκράτης» έλεγα από μέσα μου. Ακόμη δεν είχα ξεκινήσει καλά καλά να του λέω το τι και το πώς, και σαν να μου έκλεισε στα μούτρα το τηλέφωνο, λέγοντας: «Kαλά καλά, θα συζητήσουμε το πρόβλημα σου στο διοικητικό συμβούλιο». «Μα αφού δεν άκουσε το πρόβλημα μου, τι να συζητήσει;» είπα από μέσα μου και πικραμένος άφησα τον εαυτό μου πάνω στον καναπέ και έτσι κοιμήθηκα.
Αργότερα όταν ξύπνησα, κάθισα και τού έγραψα μια επιστολή (ξέροντας ότι δεν θα κάνει κάτι αλλά για να μην πει ότι δεν τον ειδοποίησα ποτέ) και του την έστειλα με τον κύριο Κώστα Αλεξανδρίδη ο οποίος είναι μέλος του διοικητικού συμβουλίου της ΠΟΕ. Επίσης του την έστειλα και μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου.
Είτε θετική είτε αρνητική, ακόμη απάντηση δεν πήρα...
Ήθελα να φύγω αλλά δεν μπόρεσα
Αφού ήταν τα πράγματα τόσο δύσκολα πια, αισθάνθηκα στριμωγμένος και έπαθα κρίση πανικού. Όλα μαύρα τα έβλεπα πια. Μέσα μου ο φόβος και ο τρόμος κυριαρχούσε. Από ελπίδα για το μέλλον, σταγόνα δεν είχε μείνει. Άλλο δεν πήγαινε. Έπρεπε να κάνω κάτι. Μια στιγμή κλείνω την ιστοσελίδα που είχα και αποφασίζω να φύγω από την Ελλάδα. Γι’ αυτό μια μέρα πάω στα γραφεία του ΟΗΕ εδώ στην Αθήνα. Τους ζητάω βοήθεια για να με βγάλουν από την Ελλάδα και να με στείλουν σε μία άλλη χώρα που να με δεχτεί, όποια και αν είναι αυτή. Ακόμη και στην χειρότερη χώρα της Αφρικής να με στέλνανε, ήμουν έτοιμος να φύγω. Μου είπαν: εφόσον βρίσκεσαι εκτός της χώρας σου και είσαι έτοιμος να ζητήσεις άσυλο, θα ζητήσεις στην πρώτη χώρα που βρίσκεσαι. Δηλαδή έπρεπε να ζητήσω άσυλο από την Ελλάδα. «Kαλά...» τους είπα από μέσα μου και έφυγα από το γραφείο τους. Απελπισμένος, κατέβηκα στην Πλατεία Βάθης που βρίσκεται κοντά στην Ομόνοια. Ήθελα να πάω να δω εκείνο το παγκάκι που τις πρώτες μέρες τότε όταν ήρθα στην Ελλάδα, μετά από άσκοπο περίπατο κουραζόμουν και πήγαινα και ξάπλωνα εκεί. Εξαντλημένος ψυχολογικά, ήθελα να πάω να ξαναξαπλώσω. Δεν ήταν εκεί πια το παγκάκι. Το σήκωσαν από εκεί. Ψιθυρίζοντας από μέσα μου είπα στον εαυτό μου: «α ρε Βαχίτ... βλέπεις, ούτε παγκάκι σου άφησαν...».
Επειδή δεν ήθελα να γυρίσω πίσω στην Νέα Μάκρη αμέσως, σκέφθηκα να κουβεντιάσω με κάποιον ώστε να αποφορτιστώ λιγάκι και να μου περάσει και η ώρα. Θυμήθηκα τον κύριο Νίκο Ζουρνατζίδη ο οποίος όταν τον κάλεσα στο τηλέφωνο, ήταν κοντά στην Ομόνοια. Τελικά βρισκόμαστε και πάμε μαζί στο καφενείο που έχει στην Καλλιθέα. Εκεί με ρώτησε γιατί δεν μπορεί να μπει στην ιστοσελίδα μου. Του είπα ότι την έκλεισα λόγω οικονομικών δυσκολιών. Μου πρότεινε μια βραδιά αφιερωμένη στην ιστοσελίδα μου, στο κέντρο του, το «Κορτσόπον» και τελικά την πραγματοποιήσαμε. Έτσι ξανά έστησα την ιστοσελίδα που έχω τώρα.
Οι δυσκολίες και τα προβλήματα κορυφώνονταιΤα προβλήματα που έχω μέσα μου, υπερβαίνουν την αντοχή ενός ανθρώπου.
Αισθάνομαι πάρα πολύ κουρασμένος. Η μητέρα μου έπαθε τρεις φορές εγκεφαλικό και δεν μπόρεσα να πάω να την επισκεφτώ και έχω τον πόνο της μέσα μου. Οι γονείς μου θα πεθάνουν και πολύ πιθανόν δεν θα μπορέσω να παραβρεθώ ούτε στην κηδεία τους. Από τώρα αυτή η σκέψη με βασανίζει.
Πέρασαν δέκα οχτώ χρόνια από τότε που έχω επισκεφθεί τελευταία την πατρίδα μου.
Δεν πήγα, διότι εκτός από το νομικό πρόβλημα, υπάρχει κίνδυνος και για τη ζωή μου.
Το ένα το παιδί μου που γεννήθηκε εδώ στην Ελλάδα, είναι χωρίς υπηκοότητα και ανά πάσα στιγμή μπορεί να παρουσιασθεί πρόβλημα με της αστυνομικές αρχές και με το σχολείο του.
Χίλια δύο άλλα προβλήματα που εδώ δεν χρειάζεται να τα αναφέρω.
Βρίσκομαι σε μία χώρα, πού ούτε μπορώ να μπω, ούτε και να βγω. Τι άλλο χειρότερο;
Μάζεψα αρκετό υλικό γιά τον πολιτισμό μαςΌλα αυτά τα χρόνια, μάζεψα αρκετό υλικό για τον πολιτισμό που μπόρεσε να ζήσει στον Πόντο μέχρι σήμερα. Έχω εργασίες που δεν τελείωσαν ακόμη. Από αυτά είναι ένα που το ετοίμασα στα Ποντιακά «Οι διάλογοι στον Πόντο». Από αυτήν την εργασία, έχω πέντε με έξι διαφορετικά παραδείγματα τα οποία φτάνουν τις είκοσι σελίδες περίπου. Και πάλι στα Ποντιακά έχω ποιήματα και τραγούδια τα οποία ξεπερνούν τα δέκα πέντε κομμάτια. Έχω αρχίσει στα Ελληνικά ένα «Ετυμολογικό Φυτολογικό λεξικό» με 310 ονομασίες περίπου και βρίσκεται στη μέση. Έχω μία εργασία στα Τουρκικά γύρω από την ιστορία του Κατωχωριού με τίτλο «Η πικρή ιστορία ενός εξαφανισμού» που βρίσκεται σχεδόν στο τέλος της (250 Α4 σελίδες χωρίς φωτογραφίες). Έχω ένα λαογραφικό του χωριού μου που και αυτό βρίσκεται προς το τέλος του με τίτλο «Τα απομεινάρια του Ελληνικού πολιτισμού» (240 Α4 σελίδες χωρίς φωτογραφίες). Τέλος, έχω και ένα «Ποντιακό λεξικό» με τις λέξεις που χρησιμοποιούνται στον Πόντο (6.000 λέξεις περίπου).
Από τις παραπάνω εργασίες, πριν μερικά χρόνια είχα τελειώσει το φυτολογικό λεξικό που είχε φτάσει σε 130 Α4 σελίδες περίπου. Αφού πρώτα είχα στείλει τη γυναίκα μου στον Πόντο για να φωτογραφίσει αρκετά από αυτά δέντρα, φυτά, χόρτα, λουλούδια, κλπ. Μετά, κάλεσα στο σπίτι μου πολλές φορές, γυναίκες που είχαν έρθει από την περιοχή και τους ρώτησα το κάθε όνομα και έμαθα για την ιδιότητα του. Ύστερα προσπάθησα να βρω τα Λατινικά και τα Ελληνικά τους ονόματα. Τα εξήγησα όσο μπόρεσα.
Ήταν έτοιμο και τότε είχα ζητήσει βοήθεια από κάποιους γνωστούς μου για να εκδοθεί το βιβλίο. Ένας από αυτούς ήταν ο κ. Γιώργος Γεωργιάδης (Δημοσιογράφος ΕΡΤ3), ο οποίος μου είχε πει ότι θα το συζητούσε με κάποιους γνωστούς που είχε και θα έβρισκε βοήθεια για να εκδοθεί το βιβλίο. Είχα ζαλιστεί να τον παίρνω συνέχεια τηλέφωνο και να τον ρωτώ τι έγινε. Τελικά κάηκε ο σκληρός δίσκος μου και έχασα την παραπάνω εργασία που τώρα είναι μισή.
Τουλάχιστον, τώρα έμαθα.. Σώζω διαρκώς ότι γράφω, και τα δίνω και σε έμπιστους φίλους, ώστε αν μου συμβεί κάτι, να μην χαθεί το πολύτιμο υλικό..
Οι ιδεολογικές μου τάσειςΔεν θα πω ότι είμαι πολύ δημοκρατικός αλλά προσπαθώ όσο μπορώ. Είμαι ανενεργός αριστερός., βλέπω σαν ίσους όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως εθνικής καταγωγής, θρησκείας και υπηκοότητας. Δεν είμαι εθνικιστής, ούτε ακραίος σε κάτι.
Τελειώνοντας
Τελειώνοντας θέλω να σας πω ότι, προσπάθησα να σας περιγράψω το ιστορικό μου με έναν απλό τρόπο, στα γρήγορα και σε γενικές γραμμές. Αυτό το έκανα, διότι πικράθηκα από τον χαρακτηρισμό που απεύθυνε εναντίον μου ο πρώην Υπουργός Δημόσιας Τάξης, ο κ. Χρυσοχοίδης, σε μία εκδήλωση που πραγματοποίησε τελευταία η Νεολαία ΠΟΕ για την Ποντιακή γενοκτονία. Έτσι αποφάσισα να τα πω έξω από τα δόντια και δεν ξέρω αν έκανα καλά.
Πάντως όλα αυτά τα παραπάνω που υπέφερα, τα υπέφερα στην προσπάθειά μου για ελεύθερη έκφραση και συνεχίζω να υποφέρω, σε μία χώρα που μιλάει για ανθρώπινα δικαιώματα και η ημερομηνία δείχνει το 2009.
Τέλος, κουτσά στραβά, ακόμη συνεχίζω να ασχολούμαι με τον δικό μου πολιτισμό αλλά με πολύ μειωμένη δύναμη και όρεξη. Γιατί, ούτε σωματική ούτε ψυχολογική δύναμη μου έμεινε πια.
Ευχαριστώ Ελλάδα... ευχαριστώ Τουρκία...
No comments:
Post a Comment